سازمان بهداشت جهانی پیشگیری از خودکشی را به عنوان یک اولویت اصلی بهداشت عمومی به رسمیت شناخته و از توسعه و اجرای استراتژی‌های جامع ملی با در نظر گرفتن اولویت برای جوانان و سایر گروه‌های آسیب‌پذیر حمایت می‌کند. علاوه بر این، بحران جهانی ناشی از همه‌گیری COVID-19 و پیامدهای روانی اجتماعی پس از کووید نگرانی‌هایی را در مورد خطر افزایش نرخ خودکشی در سراسر جهان ایجاد کرده است.

به طور کلی راه کارهای پیشگیری از خودکشی را می توان در چهار دسته طبقه بندی کرد:

1-     برنامه های پیشگیری متمرکز بر مدرسه : شامل آموزش با تکیه بر حل مسئله و تصمیم گیری، آگاه سازی، توجه به الگوسازی های منفی در مدارس، توجه به قلدری و مصرف مواد و الکل در مدارس

2-     برنامه های پیشگیری متمرکز بر خانواده: مشاوره های زناشویی و والدینی، آموزش روش های موثر تربیت فرزند، کار با خانواده های تک والدی، فاقد سرپرست، خانواده های مرکب

3-     برنامه های پیشگیری متمرکز بر جامعه: برنامه های مهار شرایط خودکشی در جامعه، اطلاع رسانی و آگاه سازی عمومی با تاکید بر نقاط تجمع یا مراکز خدمت رسان به جوانان و سالمندان، تقویت برنامه های حمایت اجتماعی در راستای کاهش خودکشی، سیاست گذاری اجتماع نگر در حوزه اوقات فراغت جوانان و نوجوانان، تقویت برنامه های فرهنگی اجتماعی شهرداری ها با تاکید بر کاهش انزوا و محرومیت اجتماعی

4-     پایش و نظارت: مدیریت و مهار در مراسم سوگواری اقدام کنندگان به خوکشی، نظارت بر تعهد دستگاه های ذیربط در اجرای وظایف محوله در حوزه ی پیشگیری از خودکشی، بهبود و برنامه ریزی در راستای گسترش نظارت عمومی و مردمی بر پیشگیری از خودکشی در جامعه

تهیه کننده: گروه مددکاری اجتماعی، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی